CRÓNICA DUNHA REMONTADA IMPROBÁBEL - (adeus)

Declaración de amor

Fernando Vázquez, que non puido completar aquela remontada improbábel, despídese do club que adora expresando un soño que tampouco cumprirá. #CrónicaRemontada
Declaración de amor
FV

Nunha das mellores historias do Alfanuhí, Ferlosio relata como un home saiu cos seus bois arando un suco, trazou o rego durante anos e vales e montañas até que un día chegou o mar, vendeu os bois e regresou camiño da casa seguindo o rego… 

*


Fernando Vázquez fixo unha descarnada declaración de amor polo Deportivo o día que o club lle fechaba definitivamente a porta.


*


Fernando Vázquez namorou do Deportivo cando era un neno. “Despois, como profesional, ganeille moitas veces. No fondo, o que estaba facendo era chamar a atención do Deportivo”, dixo este venres na rolda de prensa da súa despedida.

*


Fernando Vázquez quixo converter o club dos seus amores no club que sempre soñou: grande, moderno, innovador… apegado á afección e á canteira. Vázquez idealizou o Deportivo como calquera namorado idealiza o obxecto do seu amor. 


*


“O fútbol é canteira”, deixou dito Vázquez. A canteira foise perdendo no Dépor e a día de hoxe aínda está por reconstruír. 


*


Vázquez soñou un fútbol galego baseado na canteira, no produto dun país que leva xeracións tratando de sacarse de enriba os complexos do colonizado.


*


Un adestrador que soña cara onde ten que camiñar un club é, en calquera caso, un adestrador que se ocupa de asuntos que non lle competen e que o poden levar a descoidar as súas obrigas. 


*


Mais Vázquez non é un adestrador común. En moitos sentidos, é un home de fútbol. E os homes de fútbol (Cruyff, por exemplo) entenden os clubs como un todo, dinámico mais controlábel.


*


Os homes de fútbol son singulares. En Vázquez, a fe no fútbol conxúgase coa fe na ciencia. E deron lugar a un visionario. 


 *


Quen senón pode recibir unha labazada do amor da súa vida e saír pola porta dicindo: “Seremos grandes se estamos unidos”?


 *


A quen lle fala Fernando Vázquez? Fálalle os afeccionados, o fútbol base, os nenos que soñan con xogar un día no Deportivo. 


*


E exixe que os soños se fixen por norma. Con cotas sobre a porcentaxe de futbolistas da canteira que deben participar no primeiro equipo. “Para poderlles dicir aos rapaces: se xogas nos xuvenís, chegarás ao primeiro equipo”.   


*


Un visionario é sempre un tipo incómodo, obsesivo. Un visionario con carisma é un perigo. 


*


Falando claro, un tipo que cuestiona a estratexia das elites locais para enfrontar mediante o fútbol ás dúas grandes cidades galegas. Ou que non participa do xogo hipócrita de consentir o poder que agoche o maior símbolo deportivo de identidade. Un tipo así non respecta as xerarquías…


*


Mais a Vázquez, no Deportivo, non o tomban as elites xerentes do fútbol e da realidade. Tómbao a preguiza e a miseria dunha estrutura que el pensou que era o principio de algo e resulta que é o final de todo.   


*


“Este é o final da súa carreira?”, cuestionou este xornal ao adestrador. “Non o sei, terei que pensalo”.


*

Vázquez, o noso heroe tráxico da remontada improbábel, vaise para non volver (iso parece). Vaise derrotado e desenganado. Mais só el entende a profundidade desta derrota. Coa porta da casa fechada.

#CrónicaRemontada

Declaración de amor